De afgelopen maanden ben ik, naast mijn opdrachten, bezig geweest met nieuw eigen werk. Dit was alweer een tijd geleden en ik besloot om mezelf uit te dagen. Een serie tekeningen zonder kaders, ik vind dit altijd enorm spannend om te doen.
Met deze serie tekeningen heb ik mij gericht op mijn roots.
Het landschap.
Wat is mijn grond?
Het is elke keer weer een terugkerend thema in mijn leven. Wat is mijn grond? Waar hoor ik thuis. Altijd dat unheimische gevoel. Het maakt me zoekend. Is het misschien een gevoel dat voortkomt uit mijn familie systeem? Grijpt dit gevoel terug in de geschiedenis? Ligt het verankerd in de tijd? Bij de roots van mijn voorouders?
Ik groeide op in de kale Noordoostpolder, met zijn weidse vergezichten, uitgestrekte velden en prachtige zonsondergangen. Het ‘Nieuwe land’. Het land waar 75 jaar geleden mijn grootouders naar toe verhuisden vanuit Friesland en Zeeland. Op zoek naar een nieuwe toekomst, vol hoop en kansen in die nieuwe polder. Huis en haard werden achtergelaten voor die gedroomde toekomst.
In dat landschap van het grote niets bouwden ze hun leven op. Af en toe heimelijk verlangend naar het oude land. De plek waar hun roots liggen.
Zo liet mijn oma (de moeder van mijn vader) zelfs haar zes weken oude baby achter om tijdelijk terug te gaan naar haar roots in Zeeland. Echt thuis voelen deed ze in de polder niet..
Ook mijn andere oma vond het vaak lastig om te aarden in deze polder. Het was hard werken, het was eenzaam. Ze mistte haar thuis. En hoe zat het dan met de mannen?
Deze zoektocht, de zoektocht naar de eigen grond, grijpt terug op de generaties die mij voorgingen. Omdat dit thema mij gegrepen had besloot ik het te onderzoeken. Op zoek te gaan naar mijn grond. Ik bewandelde de zelfde straten als mijn grootouders, liep door de velden waar ze als kind speelden. Ik keek over het landschap waar zij overheen keken. Welke verhalen vertellen deze landschappen mij?
Ik besloot deze zoektocht ‘naar mijn eigen grond’ op symbolische wijze uit te tekenen.
Het is een bonte verzameling landschapstekeningen geworden van Friesland tot Zeeland en de Noordoostpolder met daarbij bijpassende gedichten.
Overeenkomstig bij alle plaatsen is het weidse uitzicht. De uitgestrekte horizonnen. De leegte van het landschap. Is dat de reden dat ik me altijd prettig voel op plekken waar ik ver van me af kan kijken. En is dat wellicht de reden dat ik zo graag naar Amerika toe wil, om het weidse uitzicht te bewonderen?
Wil je deze expositie graag in het echt bewonderen? Stuur dan even een berichtje of kom gerust langs in Joure!
Comentários