Nienke plas
NIENKE PLAS
Het is een fijne nazomer dag, het licht glinstert als goud op de grachten en gevels van Amsterdam. Om ons heen klinkt het constante ritme van de stad: het getik van de trams op de rails, het geroezemoes van voorbijgangers.
Midden in deze bedrijvigheid van de stad heb ik een rustig plekje gevonden om vandaag in gesprek te gaan met Nienke Plas.
Voor mijn generatie ben je bekend. Maar wil je jezelf even kort voorstellen voor degenen die jou nog niet kennen?
Jazeker! Ik ben Nienke Plas, geboren in Purmerend en ik woon al een geruime tijd in Amsterdam. Ik vind ook dat ik mezelf Amsterdammer mag noemen, want ik woon hier al zo lang. Ik heb drie kindjes met mijn man Wesley, en ik ben comedian, actrice en creator.
Wat betekent Amsterdam voor jou?
Amsterdam betekent voor mij de plek waar ik voor het eerst op mezelf ging. Mijn ouders zijn gescheiden, en in Purmerend had ik mijn veilige thuishaven tijdens mijn tienerjaren. Amsterdam voelde vanaf mijn negentiende als een nieuw begin, een plek waar je ineens alles kon doen wat je wilde. Samen met mijn beste vriendin — in Oud-West — konden we gewoon zelf bepalen hoe we leefden. Die vrijheid was zo heerlijk. Natuurlijk is Amsterdam nu ook mijn thuis en mijn gezin, het voelt nog steeds als een plek waar ik helemaal mezelf kan zijn.
‘Ik heb altijd mijn immens grote vertrouwen. Het komt wel goed’
We kennen je natuurlijk van je humor en directheid. Waar haal je de inspiratie vandaan voor de dingen die je maakt?
Het leven zelf. Gesprekken, dingen die je onderweg ziet, muziek, kleine flaters of absurdistische momenten. Het hoeft niet iets groots te zijn; juist het alledaagse is vaak het grappigst of meest herkenbaar. Als er iets gebeurt dat absurd, droog of onverwacht is, noteer ik het. Later gebruik ik het in mijn video’s of voorstellingen. Het moet altijd iets zijn waar ik zelf een connectie mee voel.
Dus alles komt voort uit je eigen belevenissen?
Ja, alles is uit mijn eigen leven gegrepen. Soms hoor ik verhalen van anderen, zoals laatst in een café in Zaandam — waarbij een vrouw in geuren en kleuren vertelde over het overspel van haar man. Ja, dan spits ik even mijn oren en tik ik stiekem mee. Toen dacht ik wel, dit is te wreed, in zulke gevallen verander ik de namen natuurlijk. Ik heb dus altijd wel mijn antenne uitstaan, maar het moet uit mij komen. En ik moet het zelf vermakelijk vinden. Laatst hoorde ik een stuk van mijn eigen show terug, toen zat ik om mezelf te lachen en dacht ik. Is dit nou goed? Ja, als ik er zelf al om moet lachen dan ga ik ervan uit dat een groot deel van de mensen in de zaal dat ook zal doen.
Dat is volgens mij ook jouw kracht, die herkenbaarheid of niet?
Absoluut. Bij mijn laatste voorstelling dacht ik: dit gaat zo enorm over mij. Maar toen kwamen er na de show twee vrouwtjes van eind zestig naar me toe en zeiden: ‘Het lijkt wel alsof wij ons eigen levensverhaal, in jouw show terugzagen. Dit gaat echt over ons!’ En dan zie je, als jonge vrouw, moeder, partner, alle fases van ons leven, we zijn allemaal een beetje gek — dat is wat humor en theater zo mooi maken.
Kan je iets vertellen over je nieuwste show ‘Medeplichtig’?
Ja, de show is een mix van alles, eigenlijk. Van kleine fuck-ups — ik laat zien wat er mis kan gaan in het alledaagse leven — tot grotere, meer maatschappelijke dingen waar je bij staat en denkt: “Ja, maar hier hoef ik niks mee.” Toch word je er medeplichtig aan, want je kijkt toe en wordt daarmee onderdeel van het probleem. Je bent er zelf bij. Dus je kunt ook iets doen. Tegelijkertijd probeer ik lucht te brengen. Ook bij zwaardere onderwerpen: het leven kan zwaar zijn, maar je kunt er altijd iets van lucht in brengen. Waardoor het allemaal wat minder zwaar aanvoelt. Dan zijn we ook wat minder kribbig tegen elkaar. Een beetje lachen om de chaos, weet je? Het is een mix van stomme, leuke en moeilijke momenten, en dat maakt het leven ook.
Droomde je als klein meisje al van op het podium staan?
Als klein meisje zag ik Brigitte Kaandorp optreden en dacht: “Wow, dit is haar werk? Dat is geweldig!” Dat vond ik heel inspirerend. Later ging ik naar een toneelschool in Purmerend, en daar voelde ik me echt helemaal op mijn plek op het podium. Ik voelde meteen, ja dit is het! Ik moest mezelf wel eerst vinden, veel leren en ontdekken wat ik echt wilde. Pas op mijn dertigste ben ik begonnen met de video’s. Het was een momentum waarbij ik dacht, hier moet ik echt headfirst induiken! En dat heeft per ongeluk heel goed uitgepakt.
‘Ik relativeer makkelijk door humor. Zo ben ik echt, dat schemert overal in door.’
Ja want kun je daar eens meer over vertellen, wat was een grote horde die je hebt moeten nemen in je leven?
Dat was na mijn ontmoeting met mijn man. Hij zag iets in mij wat ik zelf nog niet helemaal zag en stimuleerde me om comedy te doen. Ik begon met een tienweekse workshop: materiaal schrijven, optredens voor de klas… het liep echt niet. Het viel helemaal verkeerd. Ik durfde niet meer en werd angstig. Dat heeft echt heel lang geduurd. Maar door de stimulans van mijn man begon ik online video’s te maken en werd het plezier zo groot dat de angst verdween. Mijn man was echt mijn cheerleader, mijn wingman. Zonder hem had ik die stap nooit durven zetten. Hij gaf me het vertrouwen dat ik nodig had om door te gaan, en stimuleerde mij om gewoon te gaan maken.
Als je dan momenten van twijfel hebt, of spanning, hoe raap jij jezelf dan bijeen?
Ik praat echt veel tegen mezelf. Pep talks en ik manifesteer als ik in de coulissen sta. Dan bedank ik mezelf alvast voor de fijne avond die komen gaat. Ik zie mezelf al op het podium staan, applaus krijgen, het publiek dat reageert, en dan denk ik van: jongens, dank jullie wel, dit was een geweldige show! Maar ik ga ook echt een gesprek met mezelf aan. Ik bedank mezelf voor dingen waar ik blij mee ben: bedankt voor mijn creativiteit, bedankt voor het plezier dat ik ervaar in het leven en in mijn werk. Dat ik creatief kan blijven, dat het nooit ophoudt. Het klinkt misschien gek, maar dat werkt voor mij echt. Het helpt me om rustig, gefocust en zelfverzekerd het podium op te stappen.
Je vertelde mij eerder over je dochtertje, een hartekind. Dat moet een enorm heftige periode zijn geweest. Hoe kijk je daarop terug?
“Ja, dat was het zeker. Die periode heeft ons allemaal geraakt, in die periode was humor ,vertrouwen en positief blijven nadenken heel erg helpend om er doorheen te gaan. Mijn man had het er heel moeilijk mee – wat ik heel begrijpelijk vind – want het was echt heel erg heftig om te horen dat je dochtertje het misschien niet gaat overleven.
Hij dacht al na over het bestellen van een kinderkist. Maar ik zei nee, we gaan ons niet opvreten over iets wat er nog niet is. Als je je dan toch ergens over wil opvreten, doe dat dan over het feit dat ze straks zestien is, en met een kort topje en lipgloss de deur uit wil.
'Frustreer je over de toekomst, geef het perspectief. Niet over de angst van nu.'
Dat klinkt luchtig, maar dat is precies hoe ik leerde omgaan met angst: door te blijven vertrouwen. Door te geloven dat het goed kán komen. En kijk, ze is er nog steeds, en ze laat me elke dag zien wat veerkracht is.”
Je bent iemand die veel online deelt, maar ook vaak in het theater staat. Wanneer voel jij je echt verbonden?
“Echte verbinding voel ik wanneer ik met iemand op een bepaald level kom, dit zit voor mij altijd in fysiek samen zijn. Dat kan tijdens een lunch met een vriendin, maar ook na een voorstelling in de foyer.
Dan komen mensen naar me toe met hun verhaal, een compliment of gewoon even een anekdote, en dan denk ik: ja, dáárvoor doe ik het. Online kan iemand me een lange, mooie DM sturen – en dat waardeer ik echt – maar het blijft vluchtig.
Niets vervangt het gevoel van samen in een ruimte zijn, samen lachen, even dezelfde energie delen.
Wat is voor jou de belangrijkste les in het leven?
Tel je zegeningen en niet je zorgen. Mijn moeder zei dit altijd al tegen mij. Want er gaan altijd dingen mis, hoe heftig ook - dat is het leven - maar er gaat ook zoveel goed, al is het maar iets heel kleins. Relativeren helpt enorm.
Je spreekt vaak over manifesteren en vertrouwen. Waar ben jij echt van overtuigd in het leven?
Ik geloof dat alles begint bij dankbaarheid en vertrouwen in het universum
Toen ik ontdekte hoe sterk de kracht van gedachten is, ben ik dat echt gaan leven. Dit paste ik voor het eerst toe toen ik nog voor een baas werkte. Ik dronk ik liters thee zo dat ik heel vaak naar het toilet kon om te manifesteren. Dan keek ik in de spiegel en zei: ik ben dankbaar dat ik dankzij mijn video’s mijn brood kan verdienen, ik ben dankbaar dat ik show kan geven. Ik was continu aan het bouwen, en het gebeurde. Na vijf maanden kon ik ontslag nemen. Toen wist ik, dit helpt voor mij.
Mijn motto is altijd. Vertrouw op wat je wél hebt, en leef alsof het al goedkomt. Want dan komt het vaak ook zo.
